Al jaren droom ik ervan om deze stap te zetten, maar als je dan definitief het besluit neemt om het ook daadwerkelijk te gaan doen komen de echte gevoelens naar boven. De realiteit klopt aan. Want emigreren is niet alleen maar leuk, het is ook heel moeilijk. Je laat iedereen achter, je familie, je vrienden. Je laat een omgeving en cultuur achter waar je vertrouwd mee bent. En ondanks dat ik niet veel met Nederland heb en ik niet dagelijks bij mijn ouders op de koffie ga, laat ik toch alles wat ik ken achter. Mijn beste vriendinnen wonen niet meer om de hoek, met een beetje geluk zal ik ze 2x per jaar zien. Ik zal niet meer bij de verjaardagen van mijn ouders, zusje, en opa en oma's kunnen zijn, niet meer elke feestdag samen kunnen vieren..
Ook hebben we besloten met onze kinderwens te wachten tot na de emigratie. Het beeld zoals ik dat al die jaren voor me heb gehad is geen realiteit meer. Ik zal mijn zwangerschap in mijn eentje moeten doorstaan, niemand behalve Sylvester de schopjes in mijn buik kunnen laten voelen. Ik zal geen ziekenhuiskamer vol bezoek hebben als ons kleintje geboren is en wie weet hoe lang het duurt voor onze familie op kraamvisite kan komen. Ik neem door mijn keus mijn schoonouders en vooral ook mijn ouders, die nog geen kleinkinderen hebben, de kans af om zo vaak mogelijk tijd met hun kleinkind te kunnen doorbrengen. Dat is zo raar.
Dit alles doet echt wel wat met je. Ik ben blij dat mijn ouders 100% achter me staan en me aanmoedigen mijn droom te volgen. Ik ben dankbaar dat mijn vriendinnen blij voor me zijn en al mijn verhalen steeds weer willen aanhoren, ookal zijn ze niet allemaal even blij om me te zien gaan.
Ik laat zoveel achter, en toch is mijn drang om te gaan groter, sterker. Ik moet dit doen, ik moet mijn hart volgen. Ookal zullen er nog veel tranen over vloeien, en geloof me, die vloeien nu zelfs al geregeld, ik kan simpelweg niet blijven. Ik moet het proberen. Natuurlijk ben ik bang om te falen, bang om uiteindelijk terug te moeten keren. Maar weet je, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd! En als ik tegen mijn wil terug moest, probeer ik het gewoon weer opnieuw! Want ik ben ervan overtuigd dat deze beslissing me uiteindelijk, ondanks de moeilijke weg ernaartoe, gelukkiger zal maken dan ik in Nederland ooit zal worden.
Het is niet makkelijk om ook deze kant van onze grote stap met iedereen te delen, maar ik denk dat het goed is dat mensen weten dat dit ook voor ons geen makkie is. We hebben een droom, en we zijn bereid daarvoor te vechten en er heel veel moois voor op te geven. Je dromen komen niet uit als je bang bent om een risico te nemen. Wij nemen dat risico!
Pff.. met tranen in me ogen :'-( geloof best dat het zwaar is en dat je alles en iedereen achterlaat is vast heel lastig.. maar zoals je schrijft geen risico's nemen is ook een saai leven..
BeantwoordenVerwijderenSucces meid! En natuurlijk ook voor sylvester!