De angst

De eerste reactie van mensen als ze horen dat je wilt emigreren is meestal "Wauw, dat je dat durft! Ik zou alles en iedereen veel te erg missen!". Nou geloof me, dit gevoel hebben mensen die willen emigreren ook...

Al jaren droom ik ervan om deze stap te zetten, maar als je dan definitief het besluit neemt om het ook daadwerkelijk te gaan doen komen de echte gevoelens naar boven. De realiteit klopt aan. Want emigreren is niet alleen maar leuk, het is ook heel moeilijk. Je laat iedereen achter, je familie, je vrienden. Je laat een omgeving en cultuur achter waar je vertrouwd mee bent. En ondanks dat ik niet veel met Nederland heb en ik niet dagelijks bij mijn ouders op de koffie ga, laat ik toch alles wat ik ken achter. Mijn beste vriendinnen wonen niet meer om de hoek, met een beetje geluk zal ik ze 2x per jaar zien. Ik zal niet meer bij de verjaardagen van mijn ouders, zusje, en opa en oma's kunnen zijn, niet meer elke feestdag samen kunnen vieren.. 

Ook hebben we besloten met onze kinderwens te wachten tot na de emigratie. Het beeld zoals ik dat al die jaren voor me heb gehad is geen realiteit meer. Ik zal mijn zwangerschap in mijn eentje moeten doorstaan, niemand behalve Sylvester de schopjes in mijn buik kunnen laten voelen. Ik zal geen ziekenhuiskamer vol bezoek hebben als ons kleintje geboren is en wie weet hoe lang het duurt voor onze familie op kraamvisite kan komen. Ik neem door mijn keus mijn schoonouders en vooral ook mijn ouders, die nog geen kleinkinderen hebben, de kans af om zo vaak mogelijk tijd met hun kleinkind te kunnen doorbrengen. Dat is zo raar. 

Dit alles doet echt wel wat met je. Ik ben blij dat mijn ouders 100% achter me staan en me aanmoedigen mijn droom te volgen. Ik ben dankbaar dat mijn vriendinnen blij voor me zijn en al mijn verhalen steeds weer willen aanhoren, ookal zijn ze niet allemaal even blij om me te zien gaan. 

Ik laat zoveel achter, en toch is mijn drang om te gaan groter, sterker. Ik moet dit doen, ik moet mijn hart volgen. Ookal zullen er nog veel tranen over vloeien, en geloof me, die vloeien nu zelfs al geregeld, ik kan simpelweg niet blijven. Ik moet het proberen. Natuurlijk ben ik bang om te falen, bang om uiteindelijk terug te moeten keren. Maar weet je, dan heb ik het in ieder geval geprobeerd! En als ik tegen mijn wil terug moest, probeer ik het gewoon weer opnieuw! Want ik ben ervan overtuigd dat deze beslissing me uiteindelijk, ondanks de moeilijke weg ernaartoe,  gelukkiger zal maken dan ik in Nederland ooit zal worden. 

Het is niet makkelijk om ook deze kant van onze grote stap met iedereen te delen, maar ik denk dat het goed is dat mensen weten dat dit ook voor ons geen makkie is. We hebben een droom, en we zijn bereid daarvoor te vechten en er heel veel moois voor op te geven. Je dromen komen niet uit als je bang bent om een risico te nemen. Wij nemen dat risico! 

De informatiedag

Gisteren was het dan eindelijk zover, de informatiedag over emigreren naar Noorwegen van Placement! Het was een flink stuk rijden, dus we vertrokken al vroeg, en kwamen gelukkig ondanks mijn gestress mooi op tijd aan. In het begin was het een beetje 'awkward', want dan sta je daar ineens in de ontvangsthal tussen allemaal mensen met dezelfde droom als jij, maar niemand durft elkaar nog aan te spreken haha

Al snel gingen we de zaal in waar de presentatie plaatsvond, en deze was erg interessant. Een deel was op ons niet van toepassing, want wij hoeven (gelukkig) geen kinderen mee te slepen naar een vreemd land. Het viel me wel op hoeveel mensen dit wèl doen, bijna alle mensen die aanwezig waren hadden kinderen. Niet erg natuurlijk, kinderen passen zich wel aan, maar ik ben toch wel heel blij dat wij dit niet hoeven te doen. Het brengt zoveel extra struikelblokken met zich mee! Veel praktische informatie die we op de informatiedag voorgeschoteld kregen had ik al wel op internet gevonden, voor Sylvester was het meeste nieuw. Er werd heel leuk en enthousiast verteld over de 'gekke trekjes' van de Noren, en de verschillen tussen Noorwegen en Nederland (waarbij Noorwegen voor mij eigenlijk altijd wel wint haha) en ook heel prettig was hun visie op de struikelblokken die kunnen leiden tot remigratie (terugkeren naar je land van herkomst dus). Placement helpt al 17 jaar mensen met emigreren naar de Scandinavische landen dus ze hebben elk mogelijk scenario al wel voorbij zien komen. Waar vooral op gehamert werd was hoe belangrijk het is om de taal te leren vóór je naar Noorwegen vertrekt. Iets wat wij natuurlijk ook al van plan waren. Ik kan persoonlijk echt niet begrijpen dat er mensen zijn die naar een ander land kunnen/willen vertrekken zonder eerst toch op z'n minst de basis van de taal te kennen, maar het gebeurt vaker dan je zou denken. Wij hopen met de mooie vooruitzichten op mijn werk om in het voorjaar met taallessen te kunnen starten.

Ik kon ten slotte ook nog even aan de eigenaar van Placement vragen wat ons al een tijdje dwars zat en waar we maar geen informatie over konden vinden, of je kan emigreren als je nog dingen als een studieschuld hebt lopen in Nederland. Dit kan gelukkig gewoon! Daar hoeven we ons dus geen zorgen over te maken.

De komende tijd zal het even rustiger worden met voorbereidingen treffen. In januari is de emigratiebeurs van Placement, speciaal voor de Scandinavische landen, en daar gaan we natuurlijk ook naartoe. En hopelijk kunnen we rond die tijd dus ook met taalles gaan starten. Zodra we dat kunnen oppakken begint het pas echt, want tot we de taal redelijk spreken hoeven we geen concrete verhuisplannen te gaan maken. Ik verheug me er enorm op om eindelijk de taal goed te gaan leren, dus dat wordt voor mij zeker aftellen! :)